چه تفاوتی بین الگوريتم‌های مسیریابی انطباقی و غیرانطباقی وجود دارد؟

نودهای زیادی در یک شبکه کامپیوتری وجود دارد. مسیریابی فرآیندی برای ارسال یک بسته داده از نود منبع به نود مقصد است و پیدا کردن بهترین مسیر برای ارسال این بسته‎ها بسیار مهم است. این کار را می‌توان با استفاده از یک الگوريتم مسیریابی انجام داد. دو نوع الگوريتم برای مسیریابی وجود دارد که الگوريتم‌های مسیریابی انطباقی (adaptive) و غیر انطباقی (non adaptive) نام دارند.

الگوريتم‌های مسیریابی انطباقی یا Adaptive Routing Algorithms چه هستند؟

مسیریابی داینامیک یا مسیریابی انطباقی از الگوريتم‌های انطباقی استفاده می‌کند. این الگوريتم‌ها تصمیمات در مورد مسیریابی را بر اساس توپولوژی و ترافیک شبکه اتخاذ می‌کنند. روترهای همجوار یا همه روترها اطلاعات مربوط به مسیریابی را فراهم می‌کنند. اصلی‎ترین پارامترهای بهینه سازی، وضعیت حرکت، فاصله و برآورد زمان جابجایی هستند.

سه نوع الگوريتم مسیریابی انطباقی وجود دارد که با عناوین متمرکز، ایزوله شده و توزیع شده شناسایی می‌شوند. در الگوريتم متمرکز نود مرکزی تمام اطلاعات در مورد توپولوژی، ترافیک و سایر نودهای موجود در شبکه را به دست می‌آورد. در اینجا تنها یک نود است که تمام اطلاعات مسیریابی را در اختیار دارد. اگر نود مرکزی با مشکل مواجه شود، کل شبکه با مشکل مواجه خواهد شد. در الگوريتم ایزوله شده، نود اطلاعات مسیریابی را با استفاده از اطلاعات محلی به دست می‌آورد. در این روش نیازی به اطلاعات از سایر نودها نیست. در الگوريتم توزیع شده، نود اطلاعات را از نودهای نزدیک دریافت کرده و در نهایت در مورد مسیر ارسال بسته تصمیم گیری می‌کند.

اصولا الگوريتم‌های مسیریابی انطباقی به جلوگیری از خطا در تحویل بسته کمک می‌کنند. آنها همچنین به کاهش ازدحام شبکه و افزایش عملکرد شبکه نیز کمک می‌کنند. در زمان استفاده از این الگوريتم‌ها به پهنای باند بیشتری نیاز خواهد بود زیرا اطلاعات وضعیت شبکه بین نودها تبادل می‌شود. هر چه تبادل اطلاعات بیشتر شود نتیجه بهتری در مسیریابی حاصل خواهد شد، و از طرف دیگر می‌تواند باعث افزایش بار ترافیک شود.

الگوريتم‌های مسیریابی غیر انطباقی یا Non Adaptive Routing Algorithms چه هستند؟

مسیریابی استاتیک از الگوريتم‌های مسیریابی غیر انطباقی استفاده می‌کند. وقتی شبکه آماده فعالیت می‌شود اطلاعات مسیریابی به روترها دانلود می‌شوند. این الگوريتم‌ها تصمیمات مسیریابی را بر اساس توپولوژی یا ترافیک شبکه انجام نمی‌دهند.

از این گذشته، جریان شدید و حرکت تصادفی در الگوريتم‌های غیر انطباقی دو مقوله جداگانه هستند. در جریان شدید (flooding) هر بسته ورودی به تمام خط‎های خروجی بجز خطی که از آن آمده است ارسال می‌شود. یک مشکل این است که یک نود ممکن است چندین کپی از یک بسته خاص را دریافت کند. در حرکت تصادفی (random walks) یک بسته از یک نود به طور تصادفی به یکی از نودهای همجوارش ارسال می‌شود. این یک الگوريتم موثر است چرا که باعث استفاده بهینه از مسیرهای جایگزین می‌شود.

الگوريتم‌های مسیریابی غیر انطباقی ساده هستند. از این رو به خوبی با شبکه‎های معتبر با بارهای پایدار کار می‌کنند. اما اگر حجم ترافیک یا توپولوژی در طول زمان تغییر کند آنها می‌توانند باعث عملکرد ضعیف شوند.

چه تفاوتی بین الگوريتم‌های مسیریابی انطباقی و غیر انطباقی وجود دارد؟

• الگوريتم‌های مسیریابی انطباقی الگوريتم‌هایی هستند که پایه تصمیم گیری آنها در مورد مسیر داده‎ها بر مبنای شرایط فعلی ترافیک پایه گذاری می‌شود، در حالی که الگوريتم‌های مسیریابی غیر انطباقی الگوريتم‌هایی هستند که از جداول استاتیک برای مشخص کردن این که کدام نود باید بسته را ارسال کند کمک می‌گیرند.
• مسیریابی داینامیک از الگوريتم‌های مسیریابی انطباقی استفاده می‌کند و مسیریابی استاتیک از الگوريتم‌های مسیریابی غیر انطباقی استفاده می‌کند.
• در الگوريتم‌های مسیریابی انطباقی، مبنای تصمیم گیری برای مسیریابی بر پایه ترافیک و توپولوژی شبکه انجام می‌شود، اما در الگوريتم‌های مسیریابی غیر انطباقی تصمیمات مسیریابی بر اساس جداول استاتیک گرفته می‌شود.
• طبقه بندی الگوريتم‌های مسیریابی انطباقی به سه شکل متمرکز، ایزوله شده و توزیع شده صورت می‌گیرد، و الگوريتم‌های غیر انطباقی به دو نوع جریان شدید و عبور تصادفی طبقه بندی می‌شوند.
• الگوريتم‌های مسیریابی انطباقی پیچیده‎تر از الگوريتم‌های مسیریابی غیر انطباقی هستند.