نسخه بعدی HTTP از TCP استفاده نخواهد کرد

نسخه‌های حال حاضر HTTP  (1.0, 1.1 و 2) همگی تحت پروتکل TCP (Transmission Control Protocol) لایه بندی شده‌اند. TCP به عنوان بخشی از هسته مرکزی مجموعه لایه‌های IP (Internet Protocol) تعریف شده است که تحویل داده در بستر شبکه آی‌پی را به شکلی قابل اعتماد، با نظم و ترتیب و با بررسی وضعیت خطا فراهم می‌کند. قابل اعتماد به این معنا است که اگر بعضی از داده‌ها در حین انتقال (به دلیل مشکلات سخت افزاری، ازدحام یا اتمام مهلت زمانی)  از دست رفتند، گیرنده نهایی می‌تواند این موضوع را تشخیص داده و از ارسال کننده اول بخواهد این داده‌های از دست رفته را دوباره ارسال کند. با نظم و ترتیب به این معنا است که داده به همان ترتیبی که انتقال داده می‌شود توسط گیرنده دریافت خواهد شد. بررسی وضعیت خطا نیر به معنای آن است که هر نوع خطا و انحرافی در مدت نقل و انتقال قابل شناسایی خواهد بود.

اینها همه ویژگی‌های مطلوب و ضروری هستند که برای پروتکل‌هایی مثل HTTP به کار می‌رود، اما TCP به گونه‌ای طراحی شده است تا تمام این نیازها را پوشش دهد و برای هر کاربردی که به این نوع از قابلیت اطمینان نیاز داشته باشد مناسب است. TCP برای برقراری یک اتصال پایدار به تعدای حرکت رفت و برگشت بین کلاینت و سرور نیاز دارد. برای مثال، استفاده از SSL تحت TCP به جابجایی‌های رفت و برگشت برای برقراری یک اتصال کدگذاری شده نیاز دارد. پروتکلی که به طور خاص برای HTTP ساخته شده است می‌تواند این تبادلات را با یک دیگر ترکیب کرده و تعداد این جابجایی‌های رفت و برگشتی را کاهش داده و به طبع آن وضعیت تاخیر در شبکه را بهبود بخشد.

راهکار جایگزین

گوگل در تلاش‌های مداوم انجام گرفته برای افزایش سرعت شبکه وب، روی یک پروتکل شبکه آزمایشی به نام QUIC (Quick UDP Internet Connections ) کار کرده است. در QUIC دیگر از TCP خبری نخواهد بود و در عوض از پروتکل مشابه UDP (User Datagram Protocol) استفاده می‌شود. UDP نقطه مقابل TCP است. این پروتکل غیر قابل اعتماد است و داده‌هایی که از یک طرف ارسال می‌شود ممکن است هرگز در طرف دیگر دریافت نشود و طرف اول هم هیچ نشانه‌ای برای فهميدن این که مشکلی پیش آمده است را در اختیار ندارد، هیچ نظم و ترتیبی در آن به کار نمی‌رود و داده‌هایی که بعدا ارسال می‌شوند ممکن است از داده‌هایی که جلوتر ارسال شده‌اند سبقت گرفته و زودتر به مقصد برسند. اما در عين حال UDP بسیار ساده است و پروتکل‌های جديد اغلب تحت UDP ساخته می‌شوند.

QUIC قابلیت اعتماد و نظم و ترتیب TCP را به ارث برده است اما نقطه ضعف تعداد سفرهای رفت و برگشت و تاخیر زیاد را با خود به همراه ندارد. برای مثال، اگر یک کلاینت دوباره به یک سرور متصل شود، این کلاینت می‌تواند داده‌های کدگذاری شده مهم را همراه با اولین بسته ارسال کند و سرور با استفاده از سیستم کدگذاری اتصال اولیه سایر داده‌ها را نیز کدگذاری می‌کند و دیگر نیازی به رفت و برگشت‌های قدیمی‌ نیست.

نیروی ضربت مهندسی اینترنت (IETF) که وظیفه نظارت بر طراحی پروتکل‌های شبکه را بر عهده دارد مشغول کار روی ساخت یک نسخه استانداردسازی شده از QUIC است که در حال حاضر به میزان قابل توجهی از پیشنهاد اولیه گوگل فاصله دارد. IETF همچنین قصد دارد تا نسخه‌ای از HTTP را ایجاد کند که از QUIC استفاده می‌کند و قبلا تحت عناوینی مثل HTTP-over-QUIC یا HTTP/QUIC شناخته می‌شد. اما HTTP-over-QUIC با HTTP/2 over QUIC متفاوت است و یک نسخه جدید به‌روزرسانی شده از HTTP ساخته شده برای QUIC محسوب می‌شود.