مردگان نیز از دست چاپگرهای سه بعدی در امان نیستند

آنیل جین، استاد دانشگاه ایالتی میشیگان، تمرکزش بر نحوه ساخت مکانیزم‌های بیومتریک همچون تشخیص چهره قرار دارد. تخصص او پیرامون این موضوع متمرکز شده است که چگونه می‌توان مکانیزم‌های احراز هویتی را تولید کرد که فرآیند هک کردن آن‌ها با دشواری همراه باشد. اما او هیچ‌گاه تصور نمی‌کرد، روزی پلیس به او نزدیک شود و از او برای شکستن قفل یک گوشی هوشمند کمک بگیرد. جالب‌تر آن‌که پلیس از او انتظار نداشت تا یک درب پشتی را روی دستگاه مقتول قرار دهد، بلکه از او خواست اثرانگشت یک مرد مرده را با چاپگر سه بعدی تولید کند تا پلیس بتواند به درون اسمارت‌فون قربانی وارد شود.

مطلب پیشنهادی

توسط محققان دانشگاه MIT

سریع‌ترین شبکه غیرقابل ردیابی جهان طراحی شد

آن‌گونه فیوژن گزارش داده است، تحقیقات پلیس مانع از آن شده است تا جین جزییات مربوط به این فرآیند را به اشتراک قرار دهد، اما گفته است، پلیس این بازی نه چندان جالب را برای پیدا کردن سر نخ‌های احتمالی که منجر به پیدا کردن مظنونان می‌شود انجام داده است. از آن جایی که پلیس قبلا و زمانی که این فرد زنده بوده اثرانگشت او را به دست آورده بود (زمانی که مقتول در بازداشت قرار داشت) آن‌ها این اثرانگشت را در اختیار جین قرار داده‌اند تا یک نسخه سه بعدی از تمامی ده انگشت این فرد را تولید کند. اما از آن‌جایی که حس‌گرهای لمسی که درون اسمارت‌فون‌ها قرار دارند از نوع خازنی هستند و به پوست زنده برای ایجاد یک سطح الکتریکی نیاز دارند؛ جین مجبور شد انگشتان ساختگی و مصنوعی را با یک لایه نازک از ذرات فلزی بپوشاند تا با این‌کار حس‌گرهای اسمارت‌فون را فریب دهد. این فرضیه‌ای بود که از سوی جین و دانشجوی دکترایی که با او همکاری می‌کند مطرح شد و به مدت چند هفته مورد آزمایش قرار گرفت. به‌طوری که در نهایت نمونه ساخته شده بر مبنای این فرضیه در اختیار پلیس قرار گرفت. در حالی که به‌کارگیری اثرانگشت یک فرد مرده برای شکستن قفل تلفن در مقایسه با ارائه یک درخواست رسمی برای شرکت سازنده که به پلیس اجازه می‌داد به تلفن قربانی وارد شود، کار سخت‌تری بوده است، اما به لحاظ حقوقی مشخص نیست این کار پلیس قانونی بوده است یا خیر.

برایان چوی، استاد حقوق دانشگاه نیوریوک در این ارتباط به فیوژن گفته است: «متمم پنجم قانون ایالات متحده می‌گوید، هیچ شخصی به سبب ارتکاب جرم نامعین مسئول شناخته نخواهد شد. اموال خصوصی بدون پرداخت غرامت منصفانه هیچ گاه مورد استفاده عمومی قرار نخواهند گرفت. در این‌جا اثرانگشت متعلق به قربانی و نه یک مظنون به قتل است. بدیهی است قربانی در معرض اتهام نیست.» با این وجود، برای مظنونان زنده نیز یک روال استاندارد و قانونی هنوز تدوین نشده است. به‌طوری که هنوز به صراحت مشخص نیست آیا پلیس این حق را دارد تا مردم را مجبور سازد با اثرانگشت خود اسمارت‌فون‌هایشان را باز کنند یا خیر. با این‌حال، چند وقت پیش دادگاهی در لس آنجلس تنها به واسطه آن‌که پلیس فدرال به شخصی مظنون شده بود به پلیس اجازه داد دستگاه متعلق به شخص مظنون را با استفاده از اثرانگشتش باز کند. اما هنوز به درستی مشخص نیست، این کار پلیس مصداق نقض متمم پنجم قانون بوده است یا خیر. به‌طور معمول باز کردن اسمارت‌فون و دست یافتن به اطلاعات درون آن معادل شهادت دادن یک شاهد تفسیر می‌شود.