نفوذ مویرگی ویندوز 10

در کنار یک‌پارچه‌سازی اکوسیستم برنامه‌های ویندوزی در کامپیوتر‌ها و تجهیزات همراه، چیزی که بیش از همه جلب توجه می‌کند، اشتیاق مایکروسافت به سیستم‌های تعبیه شده و اینترنت اشیا است. زمانی که نسل دوم رزبری پای معرفی شد، قابلیت نصب ویندوز روی آن بسیار شگفت‌انگیز و عجیب بود. نخستین پرسشی که به ذهن می‌رسید این بود که آیا رزبری طوری تغییر طراحی داده است که بتوان ویندوز را نیز روی آن نصب کرد یا مایکروسافت راغب بوده است که هسته ویندوز خود را با معماری رزبری سازگار سازد. شاید هم نوعی تعامل و همکاری بین آن‌ها شکل گرفته بود. چیزی که مشخص است نگاه و توجه مایکروسافت به اینترنت اشیا و آینده کیت‌های توسعه سخت‌افزاری است. آینده اینترنت اشیا بسیار فراتر از سطحی است که یک فرد معمولی، یک فرد صاحب‌نظر یا حتی یک غول نرم‌افزاری به‌نام مایکروسافت هم بتواند آن را پیش‌بینی کند. از نظر من اقدامات اخیر و دیگر اقدامات مشابه به این معنا نیست که مایکروسافت دقیقاً می‌داند چه اتفاقی در زمینه اینترنت اشیا به وقوع خواهد پیوست. البته به‌عنوان یک شرکت پیش‌رو قطعاً تلاش خود را خواهد کرد که آینده را به سمت چیزی که خود می‌خواهد و طراحی کرده است سوق دهد، اما این تلاش لزوماً به چیزی ختم نمی‌شود که او می‌خواهد. حال که می‌گویم مایکروسافت قادر نیست آینده اینترنت اشیا را پیش‌بینی کند، این پرسش را که شاید به ذهن برسد، چگونه پاسخ می‌دهم: «پس به چه دلیل روی این موضوع سرمایه‌گذاری کرده و تا این حد برای ورود به آن اشتیاق نشان داده است؟»

آیا زمانی که هفت ساله می‌شویم، والدین ما به‌طور دقیق می‌دانند یا می‌توانند پیش‌بینی کنند که چه کاره می‌شویم و در چه زمینه‌ای تخصص می‌یابیم؟ پاسخ منفی است. پس چرا با جدیت ما را روانه مدرسه کرده و به تحصیل ما اهمیت داده‌اند؟ با این‌که آن‌ها دقیقاً نمی‌دانستند قرار است چه تخصصی کسب کنیم و از آن تحصیل چه نفعی ببریم، این علم و حتی اطمینان را داشته‌اند که تحصیل در عصر حاضر به احتمال زیاد زمینه‌ساز بسیاری از موفقیت‌ها و لازمه توفیق علمی خواهد بود. بنابراین، در زمان مناسب اقدامات لازم را انجام داده‌اند تا وقتی به سن تصمیم‌گیری رسیدیم بتوانیم با توجه به علم و علاقه خود برای ادامه راه و کسب تخصص به‌طور دقیق تصمیم‌ بگیریم. البته به‌طور مسلم گروهی از والدین نیز تلاش می‌کنند  فرزند خود را حین تحصیل به سمت علاقه یا آرزوی خود جهت‌دهی کنند، اما لزوماً نمی‌توانند رسیدن به آن علاقه یا رؤیا را پیش‌بینی کنند. فکر می‌کنم توانستم دلیل این اقدام و اشتیاق مایکروسافت و البته بسیاری از شرکت‌های بزرگ دیگر در زمینه اینترنت اشیا را از نگاه و نظر خود بیان کنم!

امروزه زیرساخت‌ها برای ساخت راحت و سریع یک محصول سخت‌افزاری یا نرم‌افزاری برای افراد عادی فراهم است. تلفن‌های هوشمند و تجهیزات همراه به حد بالایی از محبوبیت و کاربرد و حتی لزوم استفاده رسیده‌اند. زمینه‌ها برای هوشمند شدن بسیاری از دستگاه‌های غیرهوشمند فراهم است. در لحظه میزان زیادی داده و اطلاعات در دنیا تولید می‌شود که پردازش آن‌ها می‌تواند به دانش‌های ارزشمندی منتج شود. تمام این جمله‌ها در کنار هم یک نتیجه را روشن می‌سازد. با این‌که نمی‌دانیم آینده دنیا با وجود اشیای به هم متصل چه شکلی است، اما این را می‌دانیم که باید زمینه را برای تصمیم‌های درست پس از اتفاقات آن روز فراهم کنیم. اگر نمی‌دانیم در شلوغی آن جمعیت خوشحال چه خبر است، دست‌کم این را می‌دانیم که باید هرچه سریع‌تر خود را به آن‌جا نزدیک کنیم که اگر احیاناً متوجه شدیم شیرینی و شربت تقسیم می‌کنند، نخواهیم تازه برای دویدن اقدام کنیم و زمانی برسیم که همه چیز را برده‌اند! باید پیش‌تر حرکت کرده باشیم و وقتی آن‌جا باشیم که تنها دست خود را دراز کنیم و سهم خود را برداریم.

روبات‌های ویندوزی، لوازم خانگی مجهز به ویندوز، اتصال و ارتباط اشیا با دستگاه‌های همراه و کامپیوتر مجهز به محبوب‌ترین سیستم‌عامل دنیا، همگی زمینه را برای یک امپراتوری وسیع و فراگیر فراهم خواهند کرد. البته شرکت‌های دیگر از جمله اپل نیز پیش از این در زمینه یک‌پارچه‌سازی محصولات خود اقداماتی کرده‌اند. میان مایکروسافت، صاحب محبوب‌ترین سیستم‌عامل کامپیوتر شخصی و لپ‌تاپ و اپل، صاحب یکی از محبوب‌ترین پلتفرم‌های تلفن‌های هوشمند، مایکروسافت پشتیبانی خود را از سیستم‌های تعبیه شده سایر شرکت‌ها آغاز کرده و کاربران بالقوه خود را توسعه داده است، اما اپل هنوز پلتفرم‌های نرم‌افزاری خود را تنها برای سخت‌افزار خود توسعه می‌دهد. لینوکس هم که بسیار زودتر از سایرین به سیستم‌های تعبیه شده وارد شده است، برنامه منسجمی برای یک‌پارچه‌سازی اکوسیستم برنامه‌ها پیش ‌روی خود نمی‌بیند. به نظر می‌رسد مایکروسافت حق داشته است یک نمره مثبت به سیستم‌عامل خود بدهد و آن را به‌جای ویندوز 9، ویندوز 10 بنامد.