معماری پایگاه داده چیست و از چه مفاهیم و مولفه‌هایی تشکیل شده است؟

پایگاه داده چیست؟

پایگاه داده (Database)، به مجموعه‌ای از داده‌های ساخت‌یافته و مدیریت‌پذیر گفته می‌شود که دسترسی به آن‌ها به ساده‌ترین شکل وجود دارد. به‌طوری که برای دسترسی و مدیریت آن‌ها از یک سیستم مدیریت پایگاه داده (DBMS سرنام Database Management System) استفاده می‌شود. در پایگاه داده‌ها، داده‌ها در جداول (Tables) سازمان‌دهی می‌شوند که هر جدول شامل ستون‌ها و ردیف‌هایی از داده‌ها است. هر ستون معمولا یک نوع داده دارد، مانند عدد صحیح، رشته، تاریخ، زمان و غیره. ردیف‌ها شامل مجموعه‌ای از مقادیر ستون‌ها هستند که یک رکورد (Record) را شکل می‌دهند که اطلاعات یک مشتری، یک محصول یا هر داده دیگری را نگه‌داری می‌کنند. 

سیستم مدیریت پایگاه داده چیست‌؟

سیستم مدیریت پایگاه داده (DBMS سرنام Database Management System)، نرم‌افزاری است که برای مدیریت، ذخیره، سازمان‌دهی، جست‌‌وجو، بازیابی و اشتراک‌گذاری اطلاعات در پایگاه داده‌ها استفاده می‌شود. این سیستم‌ها قابلیت ایجاد، تغییر و حذف داده‌ها را دارند. با استفاده از یک DBMS، کاربران می‌توانند به‌سادگی انواع مختلف داده‌ها را در پایگاه داده‌های خود ذخیره کنند، به آن‌ها دسترسی داشته باشند و آن‌ها را به‌راحتی جست‌وجو و بازیابی کنند. همچنین، این سیستم‌ها به کاربران اجازه می‌دهند که داده‌های خود را با دیگر کاربران به‌اشتراک بگذارند و به‌روز‌رسانی کنند. DBMSها مزایای زیادی در اختیار کارشناسان پایگاه داده قرار می‌دهند که از آن جمله باید به حفظ داده‌ها در یک محل مرکزی، حفظ امنیت داده‌ها، افزایش سرعت دسترسی و بازیابی داده‌ها و کم کردن رکوردهای تکراری اشاره کرد. 

نما در معماری پایگاه داده چیست؟

در معماری پایگاه داده، نما (View) به‌عنوان یکی از مولفه‌های مهم سیستم مدیریت پایگاه داده به‌شمار می‌رود. نما به‌صورت یک جدول مجازی از داده‌های موجود در پایگاه داده تعریف می‌شود که به کاربران اجازه می‌دهد به داده‌های مورد نیاز خود دسترسی داشته باشند. نما به‌عنوان یک لایه مجازی برای داده‌های موجود در پایگاه داده عمل می‌کند و تعدادی ستون از یک یا چند جدول موجود در پایگاه داده را به‌عنوان یک جدول مجازی نمایش می‌دهد. این ستون‌ها می‌توانند با استفاده از تابع‌های محاسباتی و فیلترهای مختلف داده‌ها را متناسب با نیاز کاربران به آن‌ها نشان دهند و به آن‌ها اجازه دهند تا کارهایی مثل جست‌وجو یا محاسبات را به‌شکل ساده‌تری انجام دهند. 

با استفاده از نما، کاربران می‌توانند به‌راحتی و بدون نیاز به دسترسی مستقیم به جداول پایگاه داده، به داده‌های مورد نیاز خود دسترسی داشته باشند. علاوه بر این، استفاده از نما به کاربران اجازه می‌دهد تنها به داده‌های مشخصی که در پایگاه داده به آن‌ها نیاز دارند، دسترسی داشته باشند.

طرح‌واره در معماری پایگاه داده چیست؟

در معماری پایگاه داده، طرح‌واره (Schema) به مجموعه‌ای از قوانین و الگوهایی گفته می‌شود که تعیین می‌کنند که چگونه داده‌ها باید در پایگاه داده ذخیره شوند و چگونه می‌توان به آن‌ها دسترسی پیدا کرد. طرح‌واره شامل تعریف‌های مختلفی از جداول، روابط و قوانین اعتبارسنجی داده‌ها است. به‌عنوان مثال، یک طرح‌واره ممکن است شامل تعریف جدول‌هایی باشد که نام، نام خانوادگی، آدرس و شماره تلفن افراد را در بر دارد. این طرح‌واره می‌تواند الگویی برای ذخیره و استخراج اطلاعات در پایگاه داده ارائه کند.

همچنین، طرح‌واره شامل تعریف روابط بین جداول است که به کاربران اجازه می‌دهد به داده‌های مختلف دسترسی داشته باشند و بین جداول پایگاه داده ارتباطات مناسب برقرار کنند. طرح‌واره می‌تواند شامل قوانین اعتبارسنجی داده‌ها باشد که به کاربران اجازه می‌دهد تا فقط داده‌های معتبر و صحیح را در پایگاه داده وارد کنند. این قوانین می‌توانند شامل بررسی محدودیت‌هایی مانند تکراری نبودن اطلاعات، نبودن مقادیر خالی و غیره باشند. به‌طور خلاصه، طرح‌واره نقشه راهی برای طراحی و مدیریت داده‌ها در پایگاه داده فراهم می‌کند و مانع بروز اشتباه در تعریف داده‌ها می‌شود.

لایه‌های مختلف معماری پایگاه داده

به‌طور کلی، معماری پایگاه داده شامل لایه‌های زیر است: 

لایه فیزیکی

لایه فیزیکی پایگاه داده، شامل سخت‌افزار و نرم‌افزارهای مورد نیاز برای ذخیره و دریافت داده‌ها در پایگاه داده است. این لایه مسئول مدیریت فضای ذخیره‌سازی و دسترسی به داده‌ها در سطح سخت‌افزاری است. سخت‌افزارهای مورد استفاده در لایه فیزیکی پایگاه داده شامل سرورها، دیسک‌های ذخیره‌سازی، رید کنترلرها، کارت‌های شبکه و سوئیچ‌های شبکه هستند. این سخت‌افزارها برای حصول اطمینان از عملکرد پایدار و بازدهی خوب پایگاه داده، باید کیفیت بالایی داشته باشند. نرم‌افزارهای مورد استفاده در لایه فیزیکی پایگاه داده شامل سیستم‌عامل، درایورها و نرم‌افزارهای مرتبط با پایگاه داده مانند نرم‌افزارهای مدیریت پایگاه داده، نرم‌افزارهای پشتیبانی و نرم‌افزارهای نظارتی هستند که باید با توجه به نیازهای پایگاه داده پیکربندی شوند. به‌طور کلی، لایه فیزیکی یکی از مهم‌ترین لایه‌های پایگاه داده است که بدون آن، دسترسی و مدیریت داده‌ها امکان‌پذیر نخواهد بود. به همین دلیل، توجه ویژه به انتخاب سخت‌افزارهای قابل اعتماد و نرم‌افزارهای به‌روز و پیکربندی درست ضروری است.

لایه مدیریت داده

لایه مدیریت داده پایگاه داده، شامل نرم‌افزارهای مورد نیاز برای مدیریت داده‌های موجود در پایگاه داده است. این لایه مسئول عملیاتی کردن و پردازش داده‌ها در پایگاه داده است. در این لایه، نرم‌افزارهای مدیریت پایگاه داده مانند MySQL، Oracle، SQL Server و PostgreSQL برای مدیریت داده‌های پایگاه داده روی سرور نصب می‌شوند. این نرم‌افزارها مسئول مدیریت داده‌ها، ایجاد و حذف جداول، تغییرات در ساختار داده‌ها، اجرای عملیات ایجاد، خواندن، به‌روزرسانی و حذف (CRUD) و تعامل با نرم‌افزارهای کاربردی برای دسترسی به داده‌ها هستند. همچنین، در این لایه، ابزارهای مدیریت پایگاه داده مانند نرم‌افزارهای پشتیبان‌گیری، نرم‌افزارهای نظارت و ابزارهای بهینه‌سازی و تجزیه‌و‌تحلیل عملکرد پایگاه داده نیز استفاده می‌شوند.

لایه منطقی

لایه منطقی پایگاه داده، مسئولیت مدیریت تعریف ساختار داده‌ها و روابط بین آن‌ها را بر عهده دارد. این لایه، مسئول تعریف ساختار داده‌ها و محدودیت‌های منطقی بر روی داده‌ها در پایگاه داده است. در این لایه، اطمینان حاصل می‌شود که مدل داده‌ای که برای پایگاه داده انتخاب شده با نیازهای سیستم و برنامه‌های کاربردی سازگار است. به‌عنوان مثال، برای سیستم‌های تراکنشی که نیاز به پردازش تراکنش‌های بسیار زیاد دارند، مدل داده‌ای «رابطه‌ای» (Relational) مبتنی بر پایگاه داده‌هایی مثل MySQL یا Oracle مناسب است، اما برای سیستم‌هایی که نیاز به داده‌های نه‌چندان پیچیده دارند، مدل داده‌ای NoSQL مانند MongoDB یا Couchbase مناسب است. در این لایه، کارشناسان پایگاه داده ساختار داده‌ها و روابط بین آن‌ها را به‌صورت منطقی تعریف می‌کنند. به‌طور مثال، در یک پایگاه داده مرتبط با فروشگاه، جداولی مانند جدول محصولات، مشتریان، سفارشات و پرداخت‌ها و روابط بین این جداول با استفاده از کلید‌های خارجی تعریف می‌شود. نکته مهمی که باید در مورد لایه منطقی به آن توجه داشته باشید این است که اگر روابط بین جداول و نحوه استفاده از کلید‌های اصلی و خارجی به‌درستی تعریف شوند، عملکرد پایگاه داده بهبود پیدا کرده و امنیت داده‌ها تضمین می‌شود.

لایه نمایش

لایه نمایش، مسئول نظارت بر رابط کاربری و برنامه‌های کاربردی برای دسترسی به داده‌های پایگاه داده است. این لایه مسئول نمایش داده‌های پایگاه داده به کاربران و مدیریت عملیات انجام‌شده بر روی داده‌ها است. در این لایه، برنامه‌های کاربردی مانند وب‌سایت‌ها، نرم‌افزارهای دسکتاپ و موبایل و برنامه‌های خط فرمان می‌توانند به داده‌ها دسترسی پیدا کنند. این برنامه‌ها با استفاده از واسط‌های برنامه‌نویسی کاربردی درخواست‌های خود برای دسترسی به داده‌ها مثل خواندن، ایجاد، به‌روزرسانی و حذف را برای سامانه مدیریت پایگاه داده ارسال می‌کنند و پس از پردازش از طریق لایه نمایش نتیجه را دریافت می‌کنند. در این لایه، رابط کاربری برای نمایش داده‌های پایگاه داده به کاربران استفاده شود. این رابط‌ها معمولا داده‌های پایگاه داده را در قالب جداول، فرم‌ها، نمودارها و گرافیک‌ها نشان می‌دهند. 

داده در معماری پایگاه داده چیست؟

در معماری پایگاه داده، داده به اطلاعاتی اشاره دارد که در پایگاه داده ذخیره شده‌اند. داده می‌تواند انواع مختلفی از اطلاعات باشد، از جمله اطلاعات مربوط به مشتریان، محصولات، سفارشات، پرداخت‌ها و غیره در یک فروشگاه آنلاین، اطلاعات پزشکی، اطلاعات مالی، اطلاعات حسابداری و غیره. به‌طور معمول، داده‌ها در پایگاه داده به‌صورت جدول‌ها سازمان‌دهی می‌شوند که هر جدول شامل ستون‌هایی با نام‌های مشخص و ردیف‌هایی با داده‌های مرتبط است. همچنین، ارتباطات بین جداول نیز می‌تواند در پایگاه داده تعریف شود. به‌طور مثال، در یک فروشگاه آنلاین، جدول محصولات ممکن است با جدول سفارشات به وسیله یک شناسه یا کد اشتراکی مرتبط شوند.

داده‌ها در پایگاه داده به‌صورت مجموعه‌ای از اطلاعات مرتبط با هم ذخیره می‌شوند و به‌دلیل این که پایگاه داده ممکن است شامل حجم زیادی از داده‌ها باشد از فناوری‌های مختلفی مانند شبکه‌های توزیع‌شده و سیستم‌های پردازش موازی برای مدیریت و پردازش داده‌ها استفاده می‌شود.

آیتم داده در معماری پایگاه داده چیست ؟

آیتم داده یا همان ردیف، به مجموعه‌ای از اطلاعات مرتبط با یک موضوع خاص در پایگاه داده اشاره دارد. به‌طور کلی، هر آیتم داده شامل مقادیری برای هر کدام از ستون‌های مربوط به آن جدول است. به‌طور مثال، در جدولی که اطلاعات مربوط به مشتریان یک فروشگاه را ذخیره می‌کند، هر آیتم داده مربوط به یک مشتری خاص است و شامل مقادیر مختلفی مانند نام، نام خانوادگی، آدرس، شماره تلفن و غیره است.

آیتم داده‌ها در پایگاه داده به‌صورت مجموعه‌ای از ردیف‌های داده‌ای مرتبط با یک‌دیگر ذخیره می‌شوند. به‌عنوان مثال، در یک جدول سفارشات، هر آیتم داده ممکن است شامل اطلاعاتی مانند تاریخ سفارش، مشتری مربوطه، محصولات مورد سفارش و وضعیت پرداخت باشد.

رکورد در معماری پایگاه داده چیست؟

رکورد، به همان مفهوم آیتم داده یا ردیف اشاره دارد و به معنای مجموعه‌ای از داده‌های مرتبط با یک نمونه از یک شیء خاص است. در پایگاه داده، رکورد به مجموعه‌ای از مقادیر مرتبط با یک آیتم داده در یک جدول گفته می‌شود. به‌عنوان مثال، در یک جدول که اطلاعات مشتریان فروشگاه را ذخیره می‌کند، هر رکورد شامل اطلاعات مربوط به یک مشتری خاص از جمله نام، آدرس، شماره تلفن و غیره است.

به‌طور معمول، برای جست‌وجو، ویرایش یا حذف رکوردها از کوئری‌های مبتنی بر زبان ساخت‌یافته (SQL) استفاده می‌شود. برای مثال، برای جست‌وجوی تمام رکوردهایی که نام مشتری شامل کلمه «حمید» است، می‌توان از کوئری زیر استفاده کرد:

SELECT * FROM customers WHERE name LIKE ‹%hamid%› 

در این کوئری، رکوردهایی که نام مشتری آن‌ها شامل کلمه «حمید» است، انتخاب و نمایش داده می‌شوند.

فایل در معماری پایگاه داده چیست‌؟

در معماری پایگاه داده، فایل به مجموعه‌ای از داده‌های ذخیره‌شده در رسانه‌های ذخیره‌سازی اشاره دارد که مربوط به یک پایگاه داده خاص هستند. در بیشتر موارد، فایل‌های پایگاه داده به‌شکل توزیع‌شده روی دیسک‌های مختلفی در سرور ذخیره‌سازی می‌شوند و شامل اطلاعات مربوط به جداول، نمایه‌ها، رکوردها، پیکربندی‌ها و سایر مولفه‌های پایگاه داده هستند.

فایل‌های پایگاه داده معمولا توسط سیستم مدیریت پایگاه داده (DBMS) ایجاد، مدیریت و کنترل می‌شوند. هر DBMS ممکن است از فرمت‌های مختلفی برای فایل‌های پایگاه داده استفاده کند. برای مثال، فایل‌های پایگاه داده در MySQL با پسوند .frm و در Oracle با پسوندد .dbf ذخیره می‌شوند. همچنین، در برخی از سیستم‌های مدیریت پایگاه داده، داده‌های پایگاه داده در فایل‌های بزرگ‌تری با پسوند‌های مختلف ذخیره می‌شوند. به‌عنوان مثال، در SQL Server، داده‌های پایگاه داده در فایل‌های با پسوند .mdf و .ldf ذخیره می‌شوند که به‌ترتیب مربوط به فایل‌های داده‌ای اصلی و فایل‌های تراکنش و پشتیبانی هستند.

کاتالوگ سیستم در معماری پایگاه داده چیست؟

کاتالوگ سیستم در معماری پایگاه داده، مجموعه‌ای از جداول و داده‌های مرتبط با مدیریت پایگاه داده است. در واقع، کاتالوگ سیستم یک پایگاه داده خاص است که توسط سیستم مدیریت پایگاه داده (DBMS) برای مدیریت پایگاه داده ایجاد می‌شود. در زمان ایجاد یک پایگاه داده، کاتالوگ سیستم به‌صورت خودکار ایجاد می‌شود و شامل اطلاعاتی مانند نام جداول، نوع داده‌ها، محدودیت‌ها، دسترسی‌ها و غیره است.

با استفاده از کاتالوگ سیستم، مدیران پایگاه داده می‌توانند جداول و داده‌های موجود در پایگاه داده را مدیریت کنند. به‌عنوان مثال، می‌توانند نام جدول‌ها و ستون‌ها را تغییر دهند، محدودیت‌ها و روابط بین جداول را تعریف کنند، دسترسی‌های کاربران را مدیریت کنند و غیره. کاتالوگ سیستم به‌صورت پنهان از کاربران عادی پایگاه داده ساخته می‌شود و به غیر از مدیر و مالک پایگاه داده، کاربران عادی به آن دسترسی ندارند. 

فراداده در معماری پایگاه داده چیست‌؟

فراداده (Metadata) در معماری پایگاه داده، اطلاعاتی را درباره‌ داده‌ها و جداول موجود در پایگاه داده نگه‌داری می‌کند. به عبارت دیگر، فراداده به اطلاعاتی گفته می‌شود که توصیفی از داده‌ها، جداول و ساختار پایگاه داده را آماده می‌کنند. برخی از اطلاعاتی که در فراداده قرار می‌گیرند، شامل نام جدول‌ها، نام ستون‌ها، نوع داده‌ها، اندازه‌ داده‌ها، محدودیت‌ها، فضاهای نام، طرح‌واره‌ها (Schema)، دسترسی‌ها و غیره هستند. فراداده به مدیران و توسعه‌دهندگان این امکان را می‌دهد که بتوانند به‌سادگی ساختار و محتویات پایگاه داده را تحلیل و تغییر دهند. همچنین، فراداده به برنامه‌های کاربردی اجازه می‌دهد تا بتوانند به‌صورت دقیق از داده‌ها و جداول در پایگاه داده استفاده کنند. از دیگر کاربردهای فراداده می‌توان به ایجاد دیکشنری داده‌ها، ایجاد روابط بین جداول، ایجاد نمایه‌ها و تعیین دسترسی‌ها و مجوزها اشاره کرد. 

چگونه می‌توان فراداده را در پایگاه داده ایجاد کرد؟ 

برای ایجاد فراداده در پایگاه داده، از ابزارهای مدیریت پایگاه داده (DBMS) استفاده می‌شود. در ادامه نحوه‌ ایجاد فراداده در دو نوع پایگاه داده رابطه‌ای (Relational Database) و پایگاه داده شیء‌گرا (Object-Oriented Database) را بررسی می‌کنیم تا دید دقیق‌تری نسبت به این موضوع پیدا کنید. 

ایجاد فراداده در پایگاه داده رابطه‌ای

در پایگاه داده رابطه‌ای، فراداده به‌صورت جداولی ایجاد می‌شود که شامل اطلاعاتی درباره‌ جداول، ستون‌ها، نوع داده‌ها، محدودیت‌ها و غیره هستند. برای ایجاد فراداده در پایگاه داده رابطه‌ای از دستورات SQL استفاده می‌شود. به‌عنوان مثال، برای ایجاد جدول Customers با ستون‌های ID، Name و Address و نوع داده‌های مختلف، می‌توان از دستور CREATE TABLE در SQL استفاده کرد:

CREATE TABLE Customers (

    ID INT PRIMARY KEY,

    Name VARCHAR(50),

    Address VARCHAR(100)

);

ایجاد فراداده در پایگاه داده شیء‌‌گرا

در پایگاه‌های داده، فراداده به‌صورت کلاس‌ها و اشیاء ایجاد می‌شود که شامل اطلاعاتی مانند نام کلاس‌ها، ویژگی‌ها، روابط و روش‌های مربوط به هر کلاس هستند. برای ایجاد فراداده در پایگاه داده شیء‌گرا از زبان‌های برنامه‌نویسی مانند جاوا و سی‌پلا‌پلاس استفاده می‌شود. به‌عنوان مثال، برای ایجاد کلاس Customer با ویژگی‌های ID، Name و Address می‌توان در زبان جاوا از کد زیر استفاده کرد:

public class Customer }

    private int ID;

    private String Name;

    private String Address;

    // Getter and setter methods

    // Constructor

{

با ایجاد کلاس‌ها و اشیاء در پایگاه داده شیء‌گرا، فراداده نیز به‌صورت خودکار ایجاد می‌شود.

آیا برای ایجاد فراداده در پایگاه داده‌های رابطه‌ای از دستورات دیگری به غیر از CREATE TABLE استفاده می‌شود؟

بله، در پایگاه داده‌های رابطه‌ای برای ایجاد فراداده، علاوه بر دستور CREATE TABLE از دستورات دیگری نیز می‌توان استفاده کرد. به‌عنوان مثال:

ALTER TABLE: این دستور برای تغییر ستون‌ها و محدودیت‌های جدول استفاده می‌شود. به‌عنوان مثال، برای افزودن یک ستون به جدول Customers، می‌توان از دستور ALTER TABLE استفاده کرد:

ALTER TABLE Customers

ADD Email VARCHAR(50);

DROP TABLE: این دستور برای حذف یک جدول از پایگاه داده استفاده می‌شود. به‌عنوان مثال، برای حذف جدول Customers، می‌توان از دستور DROP TABLE استفاده کرد:

DROP TABLE Customers;

CREATE INDEX: این دستور برای ایجاد نمایه در یک یا چند ستون جدول استفاده می‌شود. نمایه‌ها برای بهبود عملکرد جست‌وجو در پایگاه داده استفاده می‌شوند. به‌عنوان مثال، برای ایجاد نمایه بر روی ستون Name جدول Customers، می‌توان از دستور CREATE INDEX استفاده کرد:

CREATE INDEX idx_customers_name ON Customers (Name);

به‌طور کلی، دستورات SQL برای مدیریت پایگاه داده‌های رابطه‌ای بسیار گسترده هستند و می‌توان از آن‌ها برای ایجاد و مدیریت فراداده استفاده کرد.

آیا برای ایجاد فراداده در پایگاه داده باید همیشه از زبان‌های برنامه‌نویسی استفاده کرد؟

فراداده‌ها به‌صورت کلاس‌ها و اشیاء ایجاد می‌شوند. به همین دلیل، در بیشتر موارد از زبان‌های برنامه‌نویسی برای تعریف کلاس‌ها و اشیا، استفاده می‌شود. با این حال، برای ایجاد فراداده در پایگاه داده لازم نیست همیشه از زبان‌های برنامه‌نویسی استفاده کرد. بسیاری از سامانه‌های مدیریت پایگاه داده ابزارهای گرافیکی را برای ایجاد کلاس‌ها و اشیاء ارائه می‌کنند. 

با استفاده از این ابزارها می‌توان کلاس‌ها و اشیاء را به‌صورت گرافیکی و بدون نیاز به نوشتن کد، ایجاد کرد. به‌عنوان مثال، در پایگاه داده اوراکل از ابزار Oracle Designer برای ایجاد فراداده و تعریف کلاس‌ها و اشیاء استفاده می‌شود.

زبان تعریف داده چیست؟

زبان تعریف داده (DDL سرنام Data Definition Language)، یکی از مولفه‌های کلیدی زبان SQL است که برای تعریف و مدیریت ساختار داده‌های پایگاه داده استفاده می‌شود. این زبان شامل دستوراتی مانند CREATE، ALTER و DROP است که به کاربران اجازه می‌دهد تا جداول، نمایه‌ها، محدودیت‌ها، روابط و دیگر مولفه‌های ساختاری پایگاه داده را تعریف و مدیریت کنند. دستور CREATE به کاربران اجازه می‌دهد تا جداول و دیگر مولفه‌های ساختاری پایگاه داده را ایجاد کنند. دستور ALTER برای تغییر ساختار داده‌های موجود، به‌عنوان مثال افزودن یا حذف ستون‌ها، استفاده می‌شود. دستور DROP برای حذف داده‌ها و مولفه‌های ساختاری پایگاه داده استفاده می‌شود.

علاوه بر این دستورات، دستورات دیگری نیز در DDL وجود دارد که به کاربران اجازه می‌دهد تا محدودیت‌ها، نمایه‌ها، نماها (Views) و دیگر مولفه‌های پایگاه داده را تعریف کنند. با استفاده از DDL، کاربران می‌توانند ساختار داده‌های پایگاه داده خود را به‌صورت دقیق و مشخص تعریف کنند و اطمینان حاصل کنند که داده‌های‌شان به‌درستی و بدون اشکال در سیستم ذخیره و مدیریت می‌شوند. 

نکته‌ای که باید در این بخش به آن اشاره داشته باشیم این است که اسکریپت‌نویسی زبان تعریف داده، بستگی به نوع پایگاه داده و سیستم مدیریت پایگاه داده دارد. در ادامه به مثالی در این زمینه  اشاره می‌کنیم. 

CREATE TABLE Persons)

  PersonID int,

  LastName varchar(255),

  FirstName varchar(255),

  Address varchar(255),

  City varchar(255)

(;

این کد، یک جدول با نام Persons و پنج ستون (PersonID، LastName، FirstName، Address و City) ایجاد می‌کند. نوع داده ستون‌ها نیز با استفاده از واژگانی مانند int و varchar(255) مشخص شده است. به‌عنوان مثال، ستون PersonID از نوع int و ستون‌های LastName و FirstName از نوع varchar(255) هستند.

چگونه می‌توانم اطلاعاتی را به یک جدول اضافه کنم؟

برای اضافه کردن اطلاعات به جدولی در یک پایگاه داده رابطه‌ای از دستور INSERT INTO استفاده می‌شود. این دستور به کاربران اجازه می‌دهد مقادیر جدید را در ستون‌های مختلف جدول اضافه کنند.

فرض کنید جدولی با نام Persons و ستون‌های PersonID، LastName، FirstName، Address و City داریم که در مثال قبل ایجاد شده است. حال برای افزودن اطلاعات جدید، می‌توانیم از دستور INSERT INTO استفاده کنیم. به‌عنوان مثال، برای اضافه کردن یک ردیف جدید با مقادیر 1 ،Smith ،John ،123 Main St و New York به این جدول، می‌توانیم از دستور زیر استفاده کنیم:

INSERT INTO Persons (PersonID, LastName, FirstName, Address, City) VALUES (1, ‘Smith’, ‘John’, ‘123 Main St’, ‘New York’);

در این دستور، مقدار 1 به ستون PersonID،  Smith به ستون LastName،  John به ستون FirstName و به همین ترتیب، مقادیر دیگر به ستون‌های مختلف جدول اضافه شده‌اند. 

برای اضافه کردن بیشتر از یک ردیف به جدول، می‌توان از یک دستور INSERT INTO با چند مقدار استفاده کرد. همچنین، می‌توان از دستورات دیگری مانند SELECT INTO برای ایجاد جدول جدید و اضافه کردن داده‌ها به آن استفاده کرد.

آیا می‌توانیم چند ردیف را به یک جدول اضافه کنیم؟

برای این کار، می‌توانید از دستور INSERT INTO با مقادیر مختلف استفاده کنید، به این صورت که بعد از کلمه کلیدی VALUES، مقادیر هر ردیف جدید را با دستوراتی مانند UNION ALL جدا کنید. به‌عنوان مثال، فرض کنید در نظر دارید چند ردیف جدید را به جدول Persons اضافه کنید. برای این کار، می‌توانید از دستور INSERT INTO با چند مقدار VALUES به‌شکل زیر استفاده کنید:

INSERT INTO Persons (PersonID, LastName, FirstName, Address, City)

VALUES(

2,’ Doe’, ‘Jane’, ‘456 Elm St’, ‘Los Angeles›,

 3, ‘Williams’, ‘Mike’, ‘789 Oak St’, ‘Chicago’,

4,’ Brown’, ‘Sarah’, ‘1010 Pine St’, ‘San Francisco’);

در این دستور، VALUES شامل چند مقدار است که هر کدام به یک ردیف جدید در جدول Persons اشاره دارند. دقت کنید در مثال بالا بین هر ردیف جدید از دستور UNION ALL استفاده نکرده‌ایم، بلکه مقادیر هر ردیف جدید از ردیف قبلی با کاما (') جدا شده‌اند. لازم به ذکر است که در برخی سیستم‌های مدیریت پایگاه داده، تعداد ستون‌ها و نوع داده‌های آن‌ها باید با تعداد و نوع ستون‌های جدول مطابقت کند. بنابراین، برای اطمینان از این که اطلاعات به‌درستی وارد جدول می‌شوند، باید قبل از استفاده از دستور INSERT INTO، ساختار جدول را با دقت بررسی کنید.

نحوه حذف یک جدول 

در SQL برای حذف یک جدول از دستور DROP TABLE استفاده می‌شود. این دستور باعث حذف کامل جدول و تمامی داده‌های موجود در آن می‌شود، بنابراین باید با احتیاط از آن استفاده کرد. برای حذف یک جدول به نام MyTable، می‌توانید از دستور DROP TABLE به‌شکل زیر استفاده کنید:

DROP TABLE MyTable;

در این دستور، MyTable نام جدولی است که قصد دارید حذف شود. پس از اجرای این دستور، جدول MyTable و تمامی داده‌های موجود در آن از پایگاه داده حذف می‌شود. دقت کنید در برخی سیستم‌های مدیریت پایگاه داده، اجازه حذف جدول‌ها برای کاربران غیرممکن است و فقط کاربرانی با دسترسی مدیریتی می‌توانند این عملیات را انجام دهند. بنابراین، برای حذف یک جدول، باید حساب کاربری با مجوز مدیریتی داشته باشید تا بتوانید عملیات حذف را انجام دهید.