زیرساخت دسکتاپ مجازی (VDI) چیست؟

با استفاده از VDI، شما می‌توانید به سادگی دسکتاپ‌ها را در اختیار کاربران قرار دهید، فرآیند نگهداری، مدیریت و به‌روزرسانی سیستم‌عامل‌ها و برنامه‌ها را در سرورهای مرکزی انجام دهید و به صورت مرکزی به مدیریت آن‌ها بپردازید. همچنین، فرآیند تخصیص دسترسی به دستکاپ مجازی به شکل ساده‌ای انجام می‌شود که انعطاف‌پذیری و مقیاس‌پذیری بالایی را ارائه می‌دهد. از مزایای VDI می‌توان به مدیریت مرکزی، کاهش هزینه‌ها، بهبود امنیت، انعطاف‌پذیری بیشتر در ارائه خدمات و سهولت در مهاجرت به سیستم‌عامل‌های جدید اشاره کرد. با این حال، پیاده‌سازی VDI نیازمند زیرساخت‌های قوی شبکه و سرور و تجهیزات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری قدرتمندی است.

انواع زیرساخت دسکتاپ مجازی

زیرساخت‌های دسکتاپ مجازی به صورت عمده به دو دسته‌بندی زیر تقسیم می‌شوند:

زیرساخت دسکتاپ مجازی مبتنی بر هایپروایزر (Hypervisor-Based VDI)

در این مدل، سرورهای مجازی‌سازی (هیپروایزرها) اجازه می‌دهند تا چند دسکتاپ مجازی را روی یک سخت‌افزار فیزیکی ایجاد کنیم. این هایپروایزرها، نرم‌افزارهایی هستند که به طور مستقیم بر روی سخت‌افزار نصب می‌شوند و به مجازی‌سازی منابع سخت‌افزاری می‌پردازند. برخی از معروف‌ترین هیپروایزرها عبارتند از VMware vSphere، Microsoft Hyper-V و Citrix Hypervisor. با استفاده از این زیرساخت، دسکتاپ‌های مجازی به صورت مستقیم روی سرورهای مجازی‌سازی ایجاد می‌شوند و به کاربران ارائه می‌شوند.

زیرساخت دسکتاپ مجازی مبتنی بر هیپروایزر (Hypervisor-Based VDI) یک مدل معماری برای ارائه دسکتاپ های مجازی است که بر اساس هیپروایزر عمل می کند. هیپروایزر یک نرم‌افزار مجازی‌سازی است که به شما امکان می‌دهد چندین سیستم عامل و برنامه را روی یک سخت‌افزار فیزیکی یا یک سرور مجازی اجرا کنید. در معماری VDI مبتنی بر هایپروایزر، هایپروایزر بر روی سرور فیزیکی نصب شده و منابع سخت‌افزاری را مدیریت می‌کند. این هایپروایزر به ماشین‌های مجازی (VM) اجازه می‌دهد روی سرور اجرا شوند. هر VM شامل یک سیستم عامل مجازی، درایورها، برنامه‌ها و تنظیمات کاربر است. هایپروایزر به طور مستقیم با سخت‌افزار تعامل داشته و منابع سخت‌افزاری را بین ماشین‌های مجازی تقسیم می‌کند. وقتی کاربران به یک دسکتاپ مجازی در VDI متصل می‌شوند، درخواست‌های آنها به سمت سرور مجازی می‌رود. سرور مجازی درخواست‌های کاربران را به ماشین‌های مجازی مربوطه ارسال می‌کند. ماشین‌های مجازی به طور مستقل از هم کار می‌کنند و برنامه‌ها و داده‌های کاربران را در داخل خود نگهداری می‌کنند. مزایای استفاده از زیرساخت دسکتاپ مجازی مبتنی بر هایپروایزر به شرح زیر است:

• مدیریت مرکزی: با استفاده از یک هایپروایزر مرکزی، مدیران می‌توانند ماشین‌های مجازی را به راحتی مدیریت کنند، به اشتراک بگذارند و منابع سخت‌افزاری را بهینه کنند.
• امنیت: با استفاده از ماشین‌های مجازی مجزا، اطلاعات کاربران از یکدیگر جدا می‌شوند و احتمال نفوذ به سیستم‌ها کاهش می‌یابد.
• سهولت و قابلیت انعطاف‌پذیری: دسترسی به دسکتاپ‌های مجازی به راحتی از طریق شبکه امکان‌پذیر است و کاربران می‌توانند از هر مکانی و با هر دستگاهی به آن متصل شوند.
• استفاده بهینه از منابع: با استفاده از تقسیم منابع سخت‌افزاری توسط هایپروایزر می‌توان به طور بهینه از سرورها و تجهیزات سخت‌افزاری استفاده کرد و به صرفه‌ترین استفاده از آنها را داشت. به طور کلی، زیرساخت دسکتاپ مجازی مبتنی بر هایپروایزر یک راه حل قدرتمند برای ارائه دسکتاپ‌های مجازی است که امکان اجرای سیستم عامل‌ها و برنامه‌های مختلف را بر روی یک سرور مشترک فراهم می‌کند. این معماری امکاناتی را مانند مدیریت مرکزی، امنیت، سهولت در دسترسی و بهره‌وری سخت‌افزاری به کاربران ارائه می‌دهد.

زیرساخت دسکتاپ مجازی ابرمحور (Cloud-Based VDI)

در این مدل، دسکتاپ مجازی میزبانی شده در یک سرویس ابرمحور است. از سرویس‌های رایج در این زمینه باید به Amazon Web Services (AWS), Microsoft Azure و Google Cloud Platform (GCP) اشاره کرد که اجازه می‌دهند دسکتاپ‌های مجازی را در محیط مبتنی بر ابر اجرا کنید. در این مدل، نگرانی‌های مربوط به سخت‌افزار و نرم‌افزار میزبان بر عهده سرویس‌دهنده است و شما فقط به صورت مجازی به دسکتاپ‌های خود دسترسی دارید. در زیرساخت دسکتاپ مجازی ابرمحور، برنامه‌ها و داده‌های کاربران در سرورهای ابری ذخیره می‌شوند. وقتی کاربران به دسکتاپ مجازی متصل می‌شوند، درخواست‌های آنها به سرور ابری ارسال می‌شود. سرور ابری دسکتاپ مجازی مربوطه را در اختیار کاربران قرار می‌دهد تا بتوانند با استفاده از رابط کاربری گرافیکی (GUI) به دسکتاپ مجازی خود دسترسی پیدا کنند. مزایای استفاده از زیرساخت دسکتاپ مجازی ابرمحور به شرح زیر است:

• انعطاف‌پذیری و مقیاس‌پذیری: با استفاده از زیرساخت ابری، امکان مقیاس‌پذیری عمودی و افقی دسکتاپ‌های مجازی وجود دارد. می‌توان به راحتی تعداد دسکتاپ‌ها را افزایش داد یا کاهش داد و منابع سخت‌افزاری را به صورت پویا تغییر داد.
• دسترسی در هر زمان و هر مکان: کاربران می‌توانند از هر جایی و با هر دستگاهی به دسکتاپ مجازی خود دسترسی پیدا کنند. این امکان از طریق اینترنت فراهم می‌شود و کاربران نیازی به حضور در محل فیزیکی سرورها ندارند.
• مدیریت مرکزی: با استفاده از زیرساخت ابری، مدیران می‌توانند دسکتاپ‌های مجازی را به راحتی مدیریت کنند و تنظیمات و بروزرسانی‌ها را به صورت مرکزی انجام دهند.
• امنیت: با استفاده از سرورهای امن و تکنولوژی‌های رمزنگاری، اطلاعات کاربران در سرورهای ابری محافظت می‌شوند و احتمال از دست رفتن یا دسترسی غیرمجاز به آنها کاهش می‌یابد.
• افزایش بهره‌وری سرور: با استفاده از زیرساخت ابری، منابع سخت‌افزاری سرورها به طور بهینه استفاده می‌شود. چرا که چند دسکتاپ مجازی روی یک سرور ابری میزبانی می‌شوند و منابع سخت‌افزاری بین آنها به اشتراک گذاشته می‌شوند.

در کل، زیرساخت دسکتاپ مجازی ابرمحور یک راه حل موثر و انعطاف‌پذیر برای ارائه دسکتاپ‌های مجازی است. با استفاده از این روش، سازمان‌ها و کاربران می‌توانند به راحتی دسترسی به دسکتاپ‌های مجازی خود در هر زمان و مکانی داشته باشند.

هر دو این زیرساخت‌ها مزایا و معایب خود را دارند و انتخاب بین آنها بستگی به نیازها و محدودیت‌های سازمانی دارد. برای مثال، زیرساخت مبتنی بر هایپروایزر بیشتر برای سازمان‌هایی که مایل به کنترل کامل بر محیط خود هستند و سرورهای مجازی مستقل را میزبانی می‌کنند، مناسب است. از سوی دیگر، زیرساخت مبتنی بر سرویس‌های ابرمحور برای سازمان‌هایی که به انعطاف‌پذیری بالا، مقیاس‌پذیری سریع نیاز دارند و تمایلی ندارند دغدغه‌ای در ارتباط با زیرساخت فیزیکی داشته باشند، مناسب است.

چرا از مجازی‌سازی دسکتاپ استفاده کنیم؟

فناوری مجازی‌سازی دسکتاپ قابلیت‌های کاربردی سطح بالایی در اختیار سازمان‌ها و کاربران قرار می‌دهد. مجازی‌سازی دسکتاپ به سازمان‌ها امکان می‌دهد تا از مزایای بسیاری در زمینه مدیریت، امنیت و بهره‌وری استفاده کنند. با استفاده از مجازی‌سازی دسکتاپ، سازمان‌ها می‌توانند بر روی یک سرور فیزیکی چندین دسکتاپ مجازی ایجاد کنند. این رویکرد به مدیران امکان می‌دهد که منابع سخت‌افزاری را به بهترین شکل ممکن به اشتراک بگذارند و بر اساس نیازهای کاربران، آنها را مقیاس‌پذیر کنند. به عبارت دیگر، مجازی‌سازی دسکتاپ به سازمان‌ها انعطاف‌پذیری و بهره‌وری بیشتر در استفاده از سخت‌افزار را می‌دهد.

علاوه بر این، از طریق مجازی‌سازی دسکتاپ، سازمان‌ها می‌توانند مدیریت و کنترل بیشتری بر روی دسکتاپ‌ها و تنظیمات آنها داشته باشند. با این روش، مدیران می‌توانند از راه دور تنظیمات و بروزرسانی‌های لازم را بر روی دسکتاپ‌ها اعمال کنند و به آسانی سیاست‌های امنیتی را اجرا کنند. همچنین، با مجازی‌سازی دسکتاپ، تهدیدات امنیتی می‌توانند به صورت مرکزی مدیریت شوند و داده‌ها در سرورهای مرکزی امن تر ذخیره می‌شوند.

همچنین، مجازی‌سازی دسکتاپ به کاربران امکان می‌دهد تا از هر کجا و با هر دستگاهی به دسکتاپ خود دسترسی پیدا کنند. این قابلیت به کاربران امکان می‌دهد که در هر زمان و هر مکان به نرم‌افزارها و فایل‌های خود دسترسی داشته باشند و به راحتی بین دستگاه‌های مختلف جابجا شوند.

به طور خلاصه، مجازی‌سازی دسکتاپ باعث بهره‌وری بیشتر از منابع سخت‌افزاری شده، امکان کنترل مرکزی بر روی دسکتاپ‌ها و تنظیمات را ارائه می‌دهد، مدیریت بیشتر و دسترسی آسان و انعطاف‌پذیر بهتر در ارتباط با کار با دسکتاپ‌ها را ارائه می‌دهد.

اجزای اساسی زیرساخت دسکتاپ مجازی

به طور کلی، مولفه‌های کلیدی زیرساخت دسکتاپ مجازی به شرح زیر هستند:

• سرورها: سرورها یا مجموعه‌ای از سرورها مسئول ایجاد و مدیریت دسکتاپ‌های مجازی هستند. این سرورها باید دارای منابع سخت‌افزاری قدرتمند باشند تا بتوانند بار کاری که بر روی آنها قرار می‌گیرد را برآورده کنند.
• نرم‌افزارهای مجازی‌سازی: نرم‌افزارهای مجازی‌سازی که معروف به هایپروایزرها هستند، مسئول ایجاد و مدیریت محیط‌های مجازی دسکتاپ هستند. این نرم‌افزارها به معماری سخت‌افزاری مستقل از سیستم‌عامل اجازه می‌دهند تا چندین دسکتاپ مجازی را بر روی یک سرور فیزیکی ایجاد کنند و بهره‌وری منابع سخت‌افزاری را بهینه کنند.
• سیستم‌عامل دسکتاپ: هر دسکتاپ مجازی نیاز به یک سیستم‌عامل دارد تا بر روی آن اجرا شود. سیستم‌عامل دسکتاپ می‌تواند ویندوز، لینوکس یا سیستم‌عامل دیگری باشد که مورد نیاز کاربران است. این سیستم‌عامل‌ها باید توانایی پشتیبانی از محیط‌های مجازی را داشته باشند و بتوانند به درستی در داخل دسکتاپ مجازی عمل کنند.
• شبکه: شبکه نقش مهمی در دسکتاپ مجازی ایفا می‌کند. کاربران برای دسترسی به دسکتاپ مجازی نیاز به اتصال به شبکه دارند. برای انتقال داده‌ها بین سرورها و کاربران، شبکه باید پایدار، امن و با پهنای باند کافی باشد. همچنین، شبکه باید قابلیت پشتیبانی از پروتکل‌های ارتباطی مختلف مانند RDP (Remote Desktop Protocol) را داشته باشد.
• امنیت: امنیت در دسکتاپ مجازی از اهمیت بالایی برخوردار است. باید تدابیر امنیتی مناسبی برای حفاظت از داده‌ها و اطلاعات حساس در دسکتاپ مجازی اتخاذ شود. این فرآیند شامل استفاده از رمزهای عبور قدرتمند برای اتصالات، رمزنگاری داده‌ها، مکانیزم‌های شناسایی و احراز هویت، سیاست‌های دسترسی و مدیریت مجوزها، مانیتورینگ و ضبط فعالیت‌ها و مکانیزم‌های پشتیبانی و بازیابی با هدف پیشگیری از بروز مشکلات امنیتی است.